Kliknij w miniaturę okładki, aby przejść do dużego formatu

On zmartwychwstał!

Uroczystość Wielkanocna, czyli pamiątka historycznego wydarzenia, jakim było Zmartwychwstanie Jezusa, dla wszystkich chrześcijan jest najważniejszym świętem. Nie tylko ze względu na jego „ciężar gatunkowy” (bo nikt z osób zmarłych nie potrafi własną mocą powrócić do życia), ale również dlatego, że Zmartwychwstały Jezus żyje i sprawia, że żywy jest Kościół i ciągle żywe jest przepowiadanie Chrystusowej Ewangelii. On jest źródłem życia i świętości Kościoła. „Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach” – napisał św. Paweł w Liście do Koryntian. Apostołowie po Zesłaniu Ducha Świętego wyszli z Wieczernika i z wielką odwagą głosili prawdę o Zmartwychwstaniu. „Stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił (…) donośnym głosem: Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, (…) przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim” (Dz 2,14.22-24). Prawda o Zmartwychwstaniu stanowi podstawę, fundament wiary w to, że Jezus prawdziwie jest Synem Bożym, Mesjaszem posłanym przez Ojca dla zbawienia ludzi.

Co wiemy o Zmartwychwstaniu? Przed złożeniem do grobu ciało Jezusa zostało namaszczone i owinięte płótnem grobowym. Użyto do namaszczenia około 30 kg miry i aloesu (J 19.39-40). Następnie owinięte jak kokon zostało złożone w nowym grobowcu wydrążonym w skale. Wejście do grobu zamknięto potężnym głazem, który mógł ważyć około 2 ton, oraz zaplombowano pieczęcią władz rzymskich. Na dodatek, na prośbę przywódców żydowskich, Piłat wysłał żołnierzy, aby pilnowali grobu. Niezwykłe, nadprzyrodzone Zmartwychwstanie dokonało się w nocy, przed świtaniem, kiedy nikt nie widział jak to się stało. Potężny głaz został odsunięty, pieczęcie złamane, a przerażeni żołnierze uciekli. Piotr i Jan, wchodząc do grobu zobaczyli nienaruszony i spłaszczony kształt płócien. Wniosek: nikt ciała Jezusa nie wyjął. Musiało ono w tajemniczy sposób przeniknąć płótna. Na płótnie grobowym, które zachowało się do naszych czasów (Całun Turyński) Jezus zostawił trójwymiarowe odbicie porównywane do negatywu fotograficznego, które - jak twierdzą naukowcy - dokonało się wskutek promieniowania potężnej energii od wewnątrz. Także skrzepy krwi na całunie są nienaruszone, a więc nie ma śladów odrywania ciała od płótna. Ciało musiało przeniknąć przez owijający je Całun. Jezus zostawił także odbicie swojej twarzy na chuście z bisioru, która była położona na Jego głowie. Ten wizerunek znajduje się obecnie we włoskim Manopello. Obydwa płótna poddane zostały licznym badaniom naukowym. Wyniki badań – czasem sprzeczne – datują pochodzenie całunu rzekomo z okresu średniowiecza, zaś pyłki roślinne uwięzione pomiędzy włóknami liczą około dwóch tysięcy lat, czyli sięgają czasów ziemskiego życia Jezusa. Co ciekawe, pyłki endemicznych gatunków są „zapisem” trasy, jaką przebył Całun od Ziemi Świętej aż po Europę. Zakończone grudniu 2011 roku badania naukowe, które przez 5 lat były przeprowadzane w Ośrodku Badań Jądrowych we Frascati pod Rzymem, wykazały, że współczesna nauka nie jest w stanie stworzyć takiego odbicia, jakie jest na Całunie Turyńskim. Naukowcy obliczyli, że tajemniczy błysk energii, który doprowadził do powstania obrazu na Całunie, musiał mieć moc bliską 34 bilionów watów promieniowania ultrafioletowego próżniowego. Zatem wątpliwe jest, by Całun został „wykonany” w średniowieczu, jako „rzekoma relikwia” mająca potwierdzać Zmartwychwstanie. Skoro dziś nie ma technicznych możliwości, by wykonać taki wizerunek, to tym bardziej przed wiekami. Amerykańscy naukowcy z Instytutu Badań Kosmicznych NASA, po serii skomplikowanych badań, wydali oświadczenie, w którym stwierdzają: „Dla nas, uczonych, możliwość sfałszowania odbicia na Całunie byłaby większym cudem aniżeli zmartwychwstanie Chrystusa, oznaczałoby to bowiem, że nauka XX wieku nie dorównuje umysłowi fałszerza z XIV wieku, co chyba jest niedorzecznością”. Święty Jan Paweł II nazwał Całun piątą Ewangelią – zapisem okrutnej męki i śmierci Jezusa, a także faktu Jego Zmartwychwstania.

Co Ewangelie mówią o samym cudzie Zmartwychwstania? Spotkanie ze zmartwychwstałym Jezusem było dla apostołów i uczniów czymś absolutnie nieoczekiwanym. Mimo wcześniejszych zapowiedzi byli w szoku. Kiedy zobaczyli Go po Zmartwychwstaniu, przekonali się, że to ten sam Jezus, którego ukrzyżowano i złożono w grobie. Rozmawiali z Nim, spożywali posiłek, przychodził mimo zamkniętych drzwi. W ten sposób upewniali się, że to ten sam ich Mistrz i Nauczyciel, ale już w uwielbionym ciele, żyjący w innym wymiarze rzeczywistości, że nie należy do świata ziemskiego i żyje życiem, które nie podlega śmierci. Ci, którzy spotkali zmartwychwstałego Jezusa, do tego stopnia byli pewni faktu Zmartwychwstania, że prawie wszyscy w obronie tej prawdy nie wahali się ponieść męczeńskiej śmierci. Jedenastu apostołów oddało swoje życie. Zginęli śmiercią męczeńską przez ukrzyżowanie: Piotr, Andrzej, Jakub syn Alfeusza, Filip, Szymon i Bartłomiej. Natomiast Mateusz i Jakub syn Zebedeusza, zostali ścięci mieczem. Tomasza przebito włócznią, Judę Tadeusza przeszyto strzałą z łuku, a Jakuba kuzyna Jezusa, ukamienowano. Tylko apostoł Jan umarł śmiercią naturalną na zesłaniu. Jest to niesamowity fenomen w historii ludzkości: pomimo ciągłych prześladowań chrześcijaństwo rozprzestrzeniało się z tak niespotykaną siłą wśród wszystkich warstw społecznych. Dopiero w 313 roku stało się religią oficjalnie uznaną przez władze rzymskie.

Zmartwychwstanie nie jest wskrzeszeniem zwłok, tak jak miało to miejsce w przypadku Łazarza, córki Jaira i młodzieńca z Naim. Życie Łazarza i innych któregoś dnia definitywnie się skończyło. Natomiast życie po zmartwychwstaniu trwa wiecznie. Po zmartwychwstaniu Jezus ma prawdziwe „ciało i kości” (por. Łk 24,39: „Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”.), ale jest to ciało uwielbione, nie podlegające prawu śmierci. Zmartwychwstały Chrystus w swoim uwielbionym ciele nie podlega ograniczeniom materii, jest wszechobecny i jest dla wszystkich ludzi dostępny jako jedyne źródło Miłosierdzia Bożego i życia wiecznego.

Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy - pisze św. Paweł. Zmartwychwstanie Chrystusa jest zapowiedzią powszechnego zmartwychwstania wszystkich ludzi. W dniu ostatecznym tych, którzy będą wierzyć, wskrzesi On do życia wiecznego.

ks. Eugeniusz.

Do spisu treści

Życzenia na Wielkanoc 2025

Do spisu treści

Wiersz: Słowo "MATKA"

Do spisu treści

Wiara i sztuka – Rafael Santi

Okres renesansu to rozkwit malarstwa związanego z prezentowaniem postaci Maryi. Rafael Santi stał się mistrzem w ukazywaniu wizerunku Matki Jezusa. Jego Madonny były nowoczesne jak na ówczesne czasy. Ich wizerunek był: naturalny, delikatny i radosny. Artysta potrafił przedstawić w swoim dziele to, czym jest macierzyństwo i miłość do swojego dziecka.
Oto trzy wybrane obrazy: Madonna na krześle, Madonna Sykstyńska oraz Madonna z Dzieciątkiem i św. Janem.

Madonna na krześle – Madonna della seggiola. Obraz znajdował sie w zbiorach Medyceuszy i został namalowany jako tondo (obraz w kształcie koła). Powstał w latach 1513 – 1514. Przedstawia Madonnę z dzieckiem i z małym Janem Chrzcicielem. Matka Boża została przedstawiona we współczesnym malarzowi, kobiecym stroju rzymskim, siedząca na bogato ozdobionym krześle, z uniesionymi kolanami i czule obejmująca dziecko. Jej wzrok, jak również i dzieciątka, skierowane jest w stronę widza. Święty Jan spogląda na Matkę Bożą, ma złożone ręce do modlitwy, a przy boku trzyma swój atrybut – krzyż.

Madonna Sykstyńska – obraz datowany na lata 1513–1514, znajduje się w Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie. Głównym tematem obrazu jest Matka Boża z Dzieciątkiem, wraz z adorującymi ich papieżem Juliuszem II, ukazanym tutaj jako św. Sykstus oraz św. Barbarą. Stąpają oni po niebiańskich chmurach. Chociaż postacie są ukazane mniej więcej na tym samym planie, na tle niebiańskiej przestrzeni, którą tworzą anioły, to kompozycja ta wydaje się dynamiczna – podkreślają to nie tylko ukośnie padające światło i pozy świętych, ale także ukazanie ruchu wiatru, co najlepiej widać na szatach Maryi. Bardzo ciekawa jest relacja pomiędzy poszczególnymi postaciami. Znajdujące się na pierwszym planie dwa aniołki mają kontakt wzrokowy ze św. Barbarą, natomiast adorujący wraz z nią św. Sykstus skupia się wzrokowo wyłącznie na Maryi i Chrystusie. Ci z kolei zwracają się wyłącznie do widza.

Nie ma pewności co do początkowej historii dzieła. W 1513 roku zmarł papież Juliusz II. Najprawdopodobniej obraz ten miał być umieszczony koło tumby (grobowca) papieża. Dwa aniołki mogły stanowić integralną kompozycję z nagrobkiem. Obraz został zamówiony przez mnichów benedyktyńskiego klasztoru San Sisto w Piacenzy. W latach pięćdziesiątych XVIII wieku obraz zakupił elektor Saksonii i król Polski August III Sas. W roku 1754 umieścił go w powstającej w Dereźnie Galerii .

Madonna z Dzieciątkiem i św. Janem - Piękna Ogrodniczka. Obraz Piękna Ogrodniczka powstał na zlecenie sieneńskiego szlachcica Filippa Sergardiego. Niebieski płaszcz zwisający z ramienia jest domalowanym elementem przez ucznia Rafaela – Ridolfo del Ghirlandio. Wersja bez płaszcza widoczna jest na obrazie Madonna w zieleni, gdzie występuje podobny pejzaż, a Matka Boska w tym samym geście podtrzymuje Jezusa. Wokół postaci Rafael, wzorem swoich mistrzów, umieścił symboliczne elementy. Krzewy truskawek (Madonna na łące) były pokarmem świętych i reprezentowały raj. Czerwone kwiaty to maki i przez swą barwę symbolizowały mękę Chrystusa. Po ukończeniu Pięknej Ogrodniczki obraz został przewieziony do Sieny, gdzie znajdował się do czasu zakupienia go przez króla Francji Franciszka I. Obecnie znajduje się w zbiorach Luwru w Paryżu.

Wśród podobnych obrazów, możemy jeszcze wymienić trzy inne z okresu florenckiego: Madonna Terranuova (1504–1505); Madonna ze szczygłem (1505–1506) oraz Madonna w zieleni (ok. 1507–1508).

Rafael, właśc. Raffaello Santi lub Raffaello Sanzio – włoski malarz i architekt epoki renesansu, najmłodszy z trójki słynnych artystus tej epoki czyli: Leonarda da Vinci i Michała Anioła. Znany z licznych przedstawień Madonny.
Daty jego urodzin oraz śmierci przypadły na Wielki Piątek, co inni uznali za wyjątkowy znak (od Boga). Urodził się w 1483 w mieście Urbino w środkowych Włoszech. Jego rodzicami byli Giovanni Santi, malarz nadworny książęcej rodziny Montefeltro oraz Maria di Ciarla, córka kupca. W latach dziecięcych uczył się u ojca. Po śmierci rodziców (miał wtedy 11 lat), opiekę nad nim przejął brat matki, który chciał, aby Rafael dalej się kształcił. W 1508 Rafael, po stworzeniu wielu wybitnych dzieł malarskich w Perugii oraz Florencji wyruszył do Rzymu. Wyjazd ten zaproponował mu pracujący na usługach papieża Juliusza II, architekt Donato Bramante. Rafael zainteresował się pracą dla papieża do tego stopnia, że wyjechał natychmiast z Florencji. W 1513 zmarł papież Juliusz II. Jego następca, Leon X również był mecenasem sztuki i cenił talent Rafaela, któremu zlecił kontynuację prac nad zdobieniem Pałacu Watykańskiego. Po śmierci Bramantego w 1514 Rafael przejął nadzór nad budową nowej bazyliki św. Piotra w Rzymie. Już za życia został okrzyknięty geniuszem. W swoich wielkich dziełach starał się pogodzić wartości chrześcijańskie z optymizmem epoki odrodzenia oraz z pogańską filozofią antyczną, odkrywaną przez ludzi renesansu.

Był człowiekiem bardzo religijnym. Od 1514 należał do Bractwa Ciała Chrystusowego w Urbino i do tajnego stowarzyszenia ludzi świeckich Oratorium Boskiej Miłości w Rzymie. Zmarł przedwcześnie w 1520 roku w Rzymie po ataku febry w wieku 37 lat. Zgodnie z życzeniem pochowany został w rzymskim Panteonie. Epitafium wyryte na jego grobowcu brzmi: „Tu spoczywa Rafael. Bałem się tego, co niezgłębione, pokonałem zwyczajne, wielkim równy, tylko śmiertelne zmarło ze mną”. Madonnę nad grobem (Madonna del Sasso) wyrzeźbił Lorenzo Lotti (Lorenzetto).

Opracowała : Marta Mordeja
Źródła pomocnicze: Internet

Do spisu treści

Biblioteki pełne Dobrej Energii

Z radością informujemy, że dzięki udziałowi w ogólnopolskim projekcie „Biblioteki pełne Dobrej Energii”, organizowanym przez Fundację PVE Dobra Energia, otrzymaliśmy grant w postaci wartościowych książek o tematyce przyrodniczej i ekologicznej. Celem projektu jest podnoszenie świadomości ekologicznej oraz rozwijanie zainteresowań dzieci i młodzieży naukami przyrodniczymi.

W ramach tego przedsięwzięcia, 18 marca 2025 roku, w przedszkolu Bajkowe Wzgórze w grupie „Pszczółek”, odbyły się pierwsze zajęcia przyrodnicze inspirowane książką Adama Zbyryta „Supermoce naszych zwierząt”. Publikacja zilustrowana przez Dawida Kilona przedstawia ponad 40 gatunków zwierząt żyjących w Polsce i Europie. Ukazuje ich niezwykłe zdolności, takie jak: echolokacja, trująca ślina czy zdolność regeneracji. Książka pomaga zwiększyć świadomość na temat rodzimych gatunków i ich unikalnych cech.

Podczas zajęć dzieci z entuzjazmem odkrywały niezwykłe zdolności zwierząt, uczestniczyły w ćwiczeniach ruchowych oraz brały udział w grze stworzonej specjalnie na tę okazję. Dodatkowo miały okazję wsłuchiwać się w odgłosy zwierząt i rozwiązywać zagadki dotyczące ich tropów. To było niezwykle inspirujące i radosne spotkanie, które połączyło naukę z zabawą.

Serdecznie dziękujemy przedszkolakom za zaangażowanie, wspaniałą zabawę, ciepłe przyjęcie oraz współpracę. To dopiero początek naszych działań w ramach projektu „Biblioteki pełne Dobrej Energii”.

Spotkania dla najmłodszych będą kontynuowane w następnym miesiącu.

(Fotorelację z opisanych zajęć można obejrzeć na ostatniej, kolorowej stronie okładki.)

Justyna Niemczyńska
Agnieszka Korbel

Do spisu treści

Wiersz: W wiosennym zmierzchu

Do spisu treści

Szlak Świętego Jakuba

Droga Świętego Jakuba, nazywana często także po hiszpańsku Camino de Santiago – szlak pielgrzymkowy do katedry w Santiago de Compostela w Galicji w północno-zachodniej Hiszpanii. W tej katedrze, według tradycji znajduje się ciało św. Jakuba Większego Apostoła. Nie ma jednej trasy pielgrzymki, a uczestnicy mogą dotrzeć do celu jednym z wielu szlaków. Droga oznaczona jest muszlą św. Jakuba, która jest także symbolem pielgrzymów i żółtymi strzałkami. Istniejąca od ponad tysiąca lat Droga św. Jakuba jest jednym z najważniejszych chrześcijańskich szlaków pielgrzymkowych, obok szlaków do Rzymu i Jerozolimy. Według tradycji, ciało św. Jakuba przewieziono łodzią do północnej Hiszpanii, a następnie pochowano w miejscu, w którym dziś znajduje się miasto Santiago de Compostela.

Święty Jakub

		Jakub zwany Większym był synem Zebedeusza i Salome. Jego młodszym bratem był św. Jan Ewangelista (Mk 1,19). Obaj byli rybakami mieszkającymi nad Jeziorem Galilejskim. Jan Ewangelista podaje, że byli wspólnikami św. Piotra Apostoła. Ich matka, Salome, należała do grona niewiast, które w niektórych okresach publicznej działalności Jezusa towarzyszyły Mu i usługiwały (Mk 15,40). Wraz z Piotrem i Janem, Jakub był jednym z pierwszych uczniów Pana Jezusa i należał do grupy Apostołów najbliższych Jezusowi. Wybrany na apostoła, stał niemal zawsze na ich czele. Można powiedzieć, że należał do uprzywilejowanej grupy uczniów Pana Jezusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na Górze Tabor oraz modlitwy w Ogrodzie Oliwnym (Getsemane). Był także świadkiem drugiego cudownego połowu ryb, o którym mówi św. Jan w swojej Ewangelii. Jakub zwany Większym był synem Zebedeusza i Salome. Jego młodszym bratem był św. Jan Ewangelista (Mk 1,19). Obaj byli rybakami mieszkającymi nad Jeziorem Galilejskim. Jan Ewangelista podaje, że byli wspólnikami św. Piotra Apostoła. Ich matka, Salome, należała do grona niewiast, które w niektórych okresach publicznej działalności Jezusa towarzyszyły Mu i usługiwały (Mk 15,40). Wraz z Piotrem i Janem, Jakub był jednym z pierwszych uczniów Pana Jezusa i należał do grupy Apostołów najbliższych Jezusowi. Wybrany na apostoła, stał niemal zawsze na ich czele. Można powiedzieć, że należał do uprzywilejowanej grupy uczniów Pana Jezusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na Górze Tabor oraz modlitwy w Ogrodzie Oliwnym (Getsemane). Był także świadkiem drugiego cudownego połowu ryb, o którym mówi św. Jan w swojej Ewangelii.
Figura św. Jakuba w Bazylice w Santiago, a przed nią relikwiarz Świętego (foto: ks. Eugeniusz Twardoch)

Tradycja podaje, że św. Jakub Większy po Zesłaniu Ducha Świętego udał się do Hiszpanii, żeby tam głosić Dobrą Nowinę. Z tego też zapewne powodu jest on szczególnie czczony właśnie w Hiszpanii i w Portugalii – jest pierwszym patronem tych krajów. Następnie, po niewielkich osiągnięciach misyjnych na tamtejszych terenach, wrócił do Judei i w Kościele czasów apostolskich był jednym z przywódców wspólnoty w Jerozolimie i chrześcijan w Judei. Apostoł Jakub zginął jako pierwszy z dwunastu apostołów. Jego szczątki znajdują się prawdopodobnie w Santiago de Compostela, przeniesione w VII wieku z Jerozolimy.

Św. Jakub Starszy miał nawrócić w Jerozolimie na chrześcijaństwo czarnoksiężnika Hermogenesa, a następnie został wydany przez żydowskiego arcykapłana królowi Herodowi Agryppie, wnukowi Heroda Wielkiego, który nakazał go ściąć. Miało to miejsce podczas pierwszego prześladowania chrześcijan. Tradycja utrzymuje, że Apostoł przed śmiercią ucałował swego kata, który wzruszony taką postawą, nawrócił się na wiarę chrześcijańską i również zginął jako męczennik.

Tradycja mówi również, że ciało Jakuba dotarło w cudowny sposób do Hiszpanii, w łodzi bez wioseł. Położone na kamieniu roztopiło się, tworząc sarkofag. Następnie dzikie, ale zachowujące się łagodnie byki zaciągnęły sarkofag do zamku pewnej pogańskiej królowej, która widząc ten cud, nawróciła się na chrześcijaństwo i pochowała ciało św. Jakuba Starszego w swoim zamku. Św. Jakub miał wskazać we śnie Karolowi Wielkiemu drogę do swojego grobu. Według tradycji, św. Jakub Starszy w bitwie pod Clavijo (844 r.) pojawił się na białym koniu i zmusił Maurów do ucieczki. Stąd przedstawiany jest jako walczący z Maurami, ale też jako apostoł i pielgrzym. Dlatego pielgrzymi zmierzający do Santiago de Compostela przebywają drogę z laską pielgrzymią z zawieszoną muszlą, a czasami także z krzyżem, zwanym krzyżem św. Jakuba, i wstęgą wskazującą na prowincję, skąd pochodzą.

Szlak św. Jakuba – ważne dane i ciekawostki. W Hiszpanii wyjątkową popularnością cieszą się trzy szlaki. Camino Francés (Droga Francuska) jest najbardziej uczęszczana i mierzy nieco ponad 900 km. Camino del Norte (Droga Północna) biegnie wzdłuż linii brzegu i mierzy około 800 km. Camino Primitivo (Droga Pierwotna) przebiega przez odcinki oryginalnego szlaku pielgrzymkowego Camino de Santiago i mierzy około 300 km.

- Camino de Santiago zazwyczaj pokonuje się w odcinkach i najczęściej trwa to około tygodnia. W tym czasie pokonuje się około 200 km.

- Compostela - jest to certyfikat, który otrzymuje się po ukończeniu szlaku pielgrzymkowego Camino de Santiago. Należy spełnić dwa wymagania:

- Na Camino de Santiago można się udać w dowolnym momencie, ale jest to szczególnie przyjemne w miesiącach wiosennych oraz między wrześniem a październikiem. Temperatury są wtedy łagodniejsze i rzadziej pada deszcz. Lato to także dobra pora, należy jednak unikać wędrówki w szczytowych godzinach dnia, kiedy temperatura jest najwyższa.

- Odcinki mierzą na ogół od 20 do 30 km, które pokonuje się w ciągu jednego dnia. Trasy są tak skonstruowane, że umożliwiają dostosowanie odcinków do potrzeb każdego pielgrzyma. Wskazane jest rozpoczynanie wędrówki stosunkowo wcześnie, tak aby przed zmierzchem dotrzeć do końca zaplanowanego odcinka.

- Szlak pielgrzymkowy Camino de Santiago jest na całej swojej długości bardzo dobrze oznakowany. Należy się zawsze kierować żółtymi strzałkami, które są umieszczone w takich miejscach, jak mury, ziemia, drzewa, kamienie czy słupy. Wskazane jest także zabranie ze sobą dobrego przewodnika lub aplikacji pobranej na telefon komórkowy. W razie jakichkolwiek wątpliwości, najlepiej zapytać lokalnych mieszkańców, którzy zazwyczaj bardzo dobrze znają trasę Camino de Santiago w swojej okolicy.

- Szlak ten nie ma jednego ustalonego początku – w rzeczywistości można rozpocząć wędrówkę z dowolnego miejsca na świecie, a jednym z tych miejsc jest Polska. Szlak świętego Jakuba z Polski do Hiszpanii to wyjątkowe wyzwanie (3500 km). Trasa prowadzi przez różne kraje, czyli: Polskę, Niemcy, Francję i Hiszpanię, łącząc się z różnymi europejskimi drogami pielgrzymkowymi. Średnio na pokonanie całej tej trasy potrzeba około 3-4 miesięcy.

Santiago de Compostela

Miejsce spoczynku św. Jakuba Większego, jednego z dwunastu apostołów, uczniów Jezusa Chrystusa. Od średniowiecza znany ośrodek kultu i cel pielgrzymek. Do Santiago de Compostela, które było w tamtym czasie jednym z trzech głównych celów średniowiecznego pątnictwa (obok Rzymu oraz Ziemi Świętej), wyruszali ludzie wszystkich stanów.
Katedra w Santiago de Compostela

Jednym z symboli pielgrzymki i pielgrzymów do Santiago de Compostela jest muszla przegrzebka, nazywana także muszlą świętego Jakuba. Pierwotnie w średniowieczu, muszla była symbolem ukończonej pielgrzymki, a pielgrzym zabierał ją z wybrzeża Atlantyku, po dotarciu na koniec średniowiecznego świata – przylądek Finisterre. Obecnie muszla taka stanowi znak rozpoznawczy pielgrzymów w drodze do Santiago de Compostela.

Pielgrzymowanie to wielkie wyzwanie fizyczne, ale przede wszystkim duchowe. Współczesne czasy dają nam wiele możliwości i wyborów, gdzie można pielgrzymować. Takim jest Szlak Świętego Jakuba. Szlak, który nie został jeszcze w pełni odkryty i poznany przez współczesnych wiernych. Warto poznać tradycje związane z pielgrzymowaniem do grobu świętego Jakuba apostoła i katedry w Santiago de Compostela.

Opracowała: Marta Mordeja
Źródła pomocnicze : Internet

Do spisu treści